Ang taho, balot, penoy, betamax, isaw at tokneneng. Ang magulong palengke. Ang ulan at baha. Ang makukulit kong kapatid na madalas kong kabangayan. Ang mga kakulitan kong mga pinsan. Mga kamag anak namin na hindi ko naman masyado kilala pero oras na makita ako magtatanong ng "Kanino ka bang anak?" Ang maingay na jeep at ang matagtag na tricycle. Ang simbahan sa bayan na madalas tagpuan. Ang barkada na akala mo noon lang nagkita kita kapag magkakasama. Ang aso ko. Ang maliit kong kwarto na tanaw ang sikat ng araw tuwing umaga. Ang mga magulang ko na paborito akong sawayin. Malamang malungkot sila ngayon. Wala kasing nang aasar sa kanila. Minsan prang gustong tumulo ng luha ko. Pero h'wag. Maslalo lang akong malulungkot. Ang hirap pala mag-isa. Napapaisip tuloy ako minsan. Mga ganitong oras nagluluto na siguro si Nanay ng agahan. Siguro naglalaro nanaman ng basketball sa labas ang mga pinsan kong makukulit. Nagsimba siguro sila nung linggo. Madalas siguro kong hinahanap ng tropa. Hindi ko na alam kung pano itutuloy. Kasi masmalulungkot lang ako kapag inalala ko pa ang lahat ng masasaya. Lalo na ang Pasko, bagong taon, birthday at lahat ng okasyon na alam mong ikatutuwa mo kapag nandoon ka. Pero pass muna. Bakante ang upuan ko ngayon sa Pinas. Pag-uwi ko magkikita kita ulit tayo.
Saturday, October 30, 2010
Homesick
Ang taho, balot, penoy, betamax, isaw at tokneneng. Ang magulong palengke. Ang ulan at baha. Ang makukulit kong kapatid na madalas kong kabangayan. Ang mga kakulitan kong mga pinsan. Mga kamag anak namin na hindi ko naman masyado kilala pero oras na makita ako magtatanong ng "Kanino ka bang anak?" Ang maingay na jeep at ang matagtag na tricycle. Ang simbahan sa bayan na madalas tagpuan. Ang barkada na akala mo noon lang nagkita kita kapag magkakasama. Ang aso ko. Ang maliit kong kwarto na tanaw ang sikat ng araw tuwing umaga. Ang mga magulang ko na paborito akong sawayin. Malamang malungkot sila ngayon. Wala kasing nang aasar sa kanila. Minsan prang gustong tumulo ng luha ko. Pero h'wag. Maslalo lang akong malulungkot. Ang hirap pala mag-isa. Napapaisip tuloy ako minsan. Mga ganitong oras nagluluto na siguro si Nanay ng agahan. Siguro naglalaro nanaman ng basketball sa labas ang mga pinsan kong makukulit. Nagsimba siguro sila nung linggo. Madalas siguro kong hinahanap ng tropa. Hindi ko na alam kung pano itutuloy. Kasi masmalulungkot lang ako kapag inalala ko pa ang lahat ng masasaya. Lalo na ang Pasko, bagong taon, birthday at lahat ng okasyon na alam mong ikatutuwa mo kapag nandoon ka. Pero pass muna. Bakante ang upuan ko ngayon sa Pinas. Pag-uwi ko magkikita kita ulit tayo.
The Joy from Happiness
Thank you Lord.
Sunday, October 24, 2010
Unsolicited Suggestions of The World
Monday, October 18, 2010
NAIA
Who can tell? That i will become an OFW someday. It was two years then since I started writing this blog and most of my posts deal about the life of Filipinos working and living abroad. It was more of a drawing. A question of how would it be like to be an OFW. But what the real thing is for me to reveal now that I am one of them.
It was August 15 of this year when I left the country for the opporunity that called me. An opportunity that I cannot resist. Because chances don't come everyday.
It was my first time to work, live and travel out of the country and this maybe one of the most life changing experiences I have encountered. Mixed emotions, Significant places and important persons that i have been redefined to me as i brace myself for an adventure I am yet to discover.
NAIA. I already knew the meaning of this airport before but it was more of an International airport. I realized that it was a hub of dreams. A terminal filled with scenes that tell you more of a story by just staring people from afar. Some are bread winners, good fathers, loving mothers, expatriates, a happy family, a good son and daughter and many more.
Bottomline is that I am now one of those thousands and thousands of Filipino leaving the life in the Philippines for better opportunities abroad. For family, for self, for career, for the country. Perhaps I can already prove how it feels like to be an OFW. The people who we call "Mga Bagong Bayani."