Pilipino Ako! Pero.

Masarap maging Pinoy. Maabilidad, matalino, masigasig, matiyaga at masipag. Pero sa kabila nito. May mga bagay na dapat siguro na isantabi na natin. Mga bagay na humahadlang sa atin para marating talaga ang tunay na ibig sabihin ng Galing ng Pilipino.

Sadya kong isinulat ang post na ito sa salitang tanging Pinoy lang ang makakaintindi. Para lubos nating maunawaan ang ating mga kakulangan. Kumbaga "Usapang Pamilya lang." Ang layunin ko ay para harapin ang katotohanan na meron talaga tayong problema sa ating kinagisnan at marahil sa ating kultura na dapat na natin iwanan o di kaya kalimutan na lang. Katulad ng mga sumusunod.

Pakikisama. Sa papaanong paraan nga ba ang tamang pakikisama? Pakikisama para saan? Sama sama sa pag unlad? Sama sama din ba tayong maghihirap? Ang Pinoy likas na matulungin. Pero minsan sa ang pagtulong natin sa kapwa, may hinahanap na kapalit. Kahit sa maling paraan. Halimbawa may humingi ng pabor sa isang tao, madalas may inaasahan tayong kapalit sa pagtulong na kahit sa maling paraan o panahon ay hihingin natin ito sa taong tinulungan dahil sa konsepto ng "Utang na loob" na kapag tumanggi ka na tumulong, sasabihin sa'yo wala kang pakisama. Kahit na ang hinihingi sayong pabor kapalit ng tulong ay ang paggawa ng maling bagay. Madalas ito sa pulitika. Kaya nga marami tayong nahahalal na pinuno kahit hindi naman sapat ang abilidad para mamuno. Kasi nahalal lang dahil sa pakikisama.

Malapit sa Pamilya. Hindi ko naman sinasabing masama ito. Pero may ilang mga bagay na naglalagay sa atin sa kapahamakan dahil na rin sa Pamilya. Mga taong ikinukubli o di kaya'y kinukunsinti ang maling gawain ng kapamilya kasi pamilya nga eh. Dapat ipagtanggol. Pero ipagtanggol sa maling paraan. Kaya nga sa Pilipinas maraming political dynasty. Kasi kinunsinti din natin na magkaroon ng mga ganito. Hinayaan natin na may maluklok sa posisyon kahit hindi naman para sa bayan ang interes.

Talangka. Hindi ko alam kung bakit sa atin pa napunta ang ganitong kaisipan. Maiuugnay din natin ito sa pakikisama. Sa isang banda naisip ko kaya siguro natin hinahatak ang isang taong umaangat kasi gusto natin pantay pantay tayo. Walang lamangan. Kung saan yung isa, doon dapat lahat. Inggit. Maling pakikisama.

Regionalism. Hindi ko alam kung ano ang tamang salita sa Tagalog dito. Pero naitatanong ko rin to palagi sa isip ko. Bakit sa Pinas magawi ka lang sa norte iba na ang salita. Bakit ang tao kapag tinawag na bisaya (aminin natin ang realidad) baduy o di kaya katulong. Si Inday o si Dodong. Siguro dala na rin ng pagkakalayo layo ng mga isla sa Pinas kung bakit hindi tayo magkasundu-sundo. Kung bakit iba iba tayo ng paniniwala. Dito rin lumalabas ang pagiging racist natin. Ang Pinoy kapag nakakarinig ng biro galing sa ibang bansa umaangal agad. Pero bakit tayo may mga tawag din tayo sa ibang lahi. Halimbawa na lang sa mga Indians ang tawag natin bumbay na nagpa 5-6 at nagbebenta ng payong at kumot.

"Bakit kapag nagsalita ka ng ingles sasabihin sayo sosyal o trying hard o di kaya call center agent?" Samantalang natural naman sa Pinoy ang magsalita ng English. Tayo nga lang yata ang may ganitong salita sa asya. Dito tayo angat kaya hindi dapat iniisip ang mali sa pagsasalita ng ingles.

Sa bandang huli Pilipino pa rin tayo. Palagi nating sinasabi "Proud to be Pinoy". Ayaw nating na mababa ang tingin sa atin ng ibang tao. Pero naitanong ba natin sa mga sarili natin kung nararapat ba talaga tayong ipagmalaki ang sarili natin? Masayang maging Pinoy pero masmainam kung maitatakwil na natin yung mga ganitong kaisipan na humahatak sa atin pababa. Parang talangka...

Homesick

Unti-unti ko nang nami miss ang Pilipinas. Bakit ba ang hirap mong makalimutan. Bakit ba palagi kitang naiisip. Namimiss ko na ang patagaktak ng pawis ko sa init ng trapik sa EDSA. Ang fishball at kikyam kaya 50 cents pa rin? Gusto ko nang makipag inuman sa kanto kasama ang mga sunog bagang mga tambay.
Ang taho, balot, penoy, betamax, isaw at tokneneng. Ang magulong palengke. Ang ulan at baha. Ang makukulit kong kapatid na madalas kong kabangayan. Ang mga kakulitan kong mga pinsan. Mga kamag anak namin na hindi ko naman masyado kilala pero oras na makita ako magtatanong ng "Kanino ka bang anak?" Ang maingay na jeep at ang matagtag na tricycle. Ang simbahan sa bayan na madalas tagpuan. Ang barkada na akala mo noon lang nagkita kita kapag magkakasama. Ang aso ko. Ang maliit kong kwarto na tanaw ang sikat ng araw tuwing umaga. Ang mga magulang ko na paborito akong sawayin. Malamang malungkot sila ngayon. Wala kasing nang aasar sa kanila. Minsan prang gustong tumulo ng luha ko. Pero h'wag. Maslalo lang akong malulungkot. Ang hirap pala mag-isa. Napapaisip tuloy ako minsan. Mga ganitong oras nagluluto na siguro si Nanay ng agahan. Siguro naglalaro nanaman ng basketball sa labas ang mga pinsan kong makukulit. Nagsimba siguro sila nung linggo. Madalas siguro kong hinahanap ng tropa. Hindi ko na alam kung pano itutuloy. Kasi masmalulungkot lang ako kapag inalala ko pa ang lahat ng masasaya. Lalo na ang Pasko, bagong taon, birthday at lahat ng okasyon na alam mong ikatutuwa mo kapag nandoon ka. Pero pass muna. Bakante ang upuan ko ngayon sa Pinas. Pag-uwi ko magkikita kita ulit tayo.

Why A Country So Blessed Starving?

Government Employee: It’s ok. It wouldn’t amount that much. There’s a lot of supplies in the office. I’ll take this home.

Jeepney Driver: “Thank You sir” after giving then gave money to the MMDA officer after getting caught from a traffic violation.

OFW: “there’s no place like America”

Neighbor of an OFW: Liza has a nice car. Perhaps I can also have that when I go abroad.

Board Topnotcher of Medicine: I will take nursing anyway.

Elementary student: “Ma’am shall I have a passing grade?”

Teacher: “of course you should.” Buy more of my special bibingka.

Businessman: “Shall the bill pass? What do you think?”

Mr. Senator: “At the right price sir. No questions asked.”

"Oh My Gas!"

When I was riding on a jeep going on my way back home, I noticed the driver talking to a man in the front seat. We were on a stop to refuel. “Magtataas na naman ang gasolina.” As he gave his payment to the gasoline boy. He mentioned that the gas is increasing rapidly and it kills. He doesn’t have any more money to bring home for his family. One round of his route from Quiapo to North EDSA would consume nearly six liters or 300 pesos of gas. That’s pretty hard and it gets even tougher when oil price hike continue. I can see in his eyes that he was threatened by this. “Kapag nagtaas ulit ang gas, hindi na ko babyahe. If fare would still rise, he would just end up with nothing left for his family to eat because the boundary will complement the fare increase” he added. It was alarming in the sense that people would suffer from starvation. I don’t have any idea on how to put things on the right track. The only thing I can do is to sympathize with his lonely ride hoping that this country will soon make up in the future….

Promdi in the City

Ang ilan sa mga insidente na kadalasang mangyari sa isang probinsiyano na bagong salta sa maynila ay ang mga sumusunod:

1. Madalas na lumampas ng target na LRT/MRT station dahil mahirap bumababa minsan kapag siksikan at ayaw magparaan ng mga taong malapit sa pinto. Kasabay pa nito ang pagpasok ng mga tao sa loob ng tren.

2. Madalas na pabalik ang takbo ng sinasakyang LRT/MRT dahil nagkamali ka ng ruta at huli nab ago mo ito malaman.

3. Ang mga jeep dito sa Pilipinas ay may plaka na may nakasulat sa harap ng jeep kung saan ang ruta nito at kadalasan ang pangalan ng lugar ay ang karaniwang tawag ng mga taga-roon. Kung hindi mo alam ang local term, mahihirapan ka talaga.

4. May mga ilang lugar na sa unang punta mo ay pagsisisihan mo kung bakit mo nilakad ang ganong kahabang kalsada eh pwede naman na sumakay ng jeep. Halimbawa: Kahabaan ng Morayta.


5. Mahirap bumaba ng jeep kapag wala pa sa tamang babaan. Katulad ng sa Makati kung saan meron talagang takdang lugar ng babaan at sakayan. Kaya mahirap talaga kapag puputok na ang pantog mo at malayo ka pa sa babaan at trapik pa. Tiyak na magkakalat ka sa daan.

The Places You Have Come to Fear the Most

I know that I have already discussed this before but forgive for I will say it over and over again. More houses as you can see. It was a remarkable experience to visit San Miguel, Bulacan not necessarily the ancestral houses alone but the historical content of the town. We’ve got the chance to talk to the people who had become a part of our history. Some of the facts where really interesting some are really astonishing. But nevertheless, the pictures shall do the talking.

Don Felix de Leon who was the original owner of this house was a close friend of Dr. Jose Rizal. Two of his children Cecilio and Jose held government positions. Jose serving as assistant executive secretary in Malacañang Palace during the administration of President Manuel Roxas. Don Felix was the father of the lawyer Jose Cabochan- one time congressman of the third district of Bulacan.

Kapitan Pepe House- owned by Jose De Leon Sr.-One time Gobernadorcillo during the Spanish occupation. Among his children by his first wife was Luis who was general manager of the Manila Hotel and the Jai-Alai during the President Roxas administration. Widowed by his first wife, he was married again to Narcisa Buencamino (was also called Mrs. Mangalandan which is the Filipino translation for Buencamino. Magaling na Daan) of the film company LVF Pictures.

The house of Maximo Viola- was also a friend of Dr. Jose Rizal who helped him publish his famous novels Noli Me Tangere and El Filibusterismo.

Other interesting houses to see.

Don Catalino Sevilla Mansion-A three storey house set in Art Deco style with spacious ballroom hall.

Miguel Siojo house-famous because of its white color and Victorian Style built in 1900’s

Clarita Santiago House

La Sampaguita house built in 1903

Nagbibihis na Ang Nayon

                

In the fields where we usually play....

                        A curse or a gift? The continuous development in the suburbs seen on conversion of agricultural lands to residential subdivisions is quite alarming. In the conventional Filipino context of housing, I believe that the perspective of a settlement comes with a house built on the ground and since the available lots are the ricefields, commercialism tend to dig the fields for human settlement. On the otherhand, Filipinos who are predominantly rice eaters will take the aftereffect of this haphazard development eventually. The cause perhaps is rice shortage. The cultivation of land for agricultural purposes should not be taken for granted especially for the Filipino people. It should compensate the amount of food supply needed by the inhabitants in order to maintain a balance between the people and land.

House of the Elite

         The Tecson-Mendiola House was originally owned by Kapitan Simon Tecson who was a Philippine Revolution leader in the town of San Miguel. After the cessation of the Spanish-Filipino fighting in the Biak-na-bato Mountain, Gen. Emilio Aguinaldo lived for sometime in this house. Original furniture is still good as new. The present owners of the house have preserved it very well.

Among the houses that I have visited in San Miguel, Bulacan, I think this was the most outstanding in terms of details and architectural features and I really find hard time to come inside the house because most of the houses were forbidden for some reasons.

Perhaps the original owners still lives in the house. I don’t have an idea.